We know where we are, We know who we are

روز ها رو یکی یکی به شب میرسونم. بدون هیجان، بدون خاطره، بدون دستاورد. اینجور زندگی آدم رو گم و گور میکنه. مثل این که توی فضای بی کران شناور باشی، تنها، بدون اینکه به چیزی وصل باشی، یا حتی بدون اینکه چیزی اطرافت وجود داشته باشه. توی همچین حالتی حرکت با سرعت ثابت از سکون غیر قابل تشخیصه. حرکت میکنی بدون اینکه احساس کنی. عمرت میگذره بدون اینکه زندگی کرده باشی. 

هفته پیش داشتم برای همکارهام میگفتم که وقتی فیسبوک همکارهای سابقم رو برای دوستی پیشنهاد میده، روی ضربدر گوشه مستطیل های پیشنهاد کلیک میکنم و هر بار میگم لوزر، لوزر، لوزر. بله. طبق خیلی از معیار های موفقیت اونها بازنده هستن و من برنده. ولی کافیه این لایه سطحی رو کنار بزنیم. با معیار گرفتن احساس خوشبختی، من بازنده سابق، بازنده حال، و احتمالا بازنده آینده خواهم بود. 

داشتم کریس کرنل گوش میکردم:

"من چرخهای غلطان تو نیستم، من خود اتوبانم

من قالیچه پرنده تو نیستم، من خود آسمونم

من باد وزان تو نیستم، من آذرخشم

من ماه پاییزی تو نیستم، من خود شبم"

کریس مثل خودم شاکی و ناراحته. احتمالا از دست احمق های همیشه طلبکار. شاید هم کریس بیخود ناراحته. شاید توهم داره، خودش رو گم کرده، و فکر میکنه جاییه که واقعا نیست. شاید برای همین زد به سیم آخر و خودش رو به ته طناب دار بست که دیگه بیشتر از این گم نشه. 

این همه علافی و بیهودگی سرچ میکنم. اول توی حافظه ام و بعد گوگل و یوتیوب. یکی دو ماه پیش توی اخبار شنیدم یکی از آهنگ های جزیره ای ها که اینجا معروفه توی یه انیمیشن دیزنی کار شده. آهنگی بود که سر کار قبلی هزار بار شنیده بودمش. پیداش کردم. معجونی بود از شادی، امید، پیروزی و خوشبختی. گور بابای عقل و هوش و دغدغه های قرن بیستمی.  مثل خود جزیره ای ها. یه قسمت انگلیسی هم بهش اضافه شده بود که نمیدونم ترجمه نسخه اصلی هست یا نه:

"توی شب روی تک تک ستاره ها اسم میگذاریم،

میدونیم کجا هستیم

میدونیم کی هستیم"

یادم افتاد چقدر این همون چیزیه که من میخوام. دونستن موقعیت و هویت خودم. سهل ممتنع. باید ستاره شناسی یاد بگیرم.

آهنگ کریس کرنل

تکه انیمیشن دیزنی