سرریز های توله خرس

خوش تیپ و خوش قیافه. چیزایی که "ه" و یکی دو نفر دیگه گفتن. با توجه به بکگراند فاکداپ من و جایی که من ازش میام، این چیز بزرگی بود. مثل یه چراغ که ناگهان توی زیرزمین تاریک زندگی من روشن شد. چقدرش به خاطر محتوای پیام و چقدرش به خاطر "ه"؟ نمیدونم. شاید اونقدرا مهم هم نباشه. مهم روشن شدن اون چراغه.این خیلی برای من موضوعیت داشت چون تو دنیای من بود. تو زیرزمین من. ولی بیا زوم آوت کنیم. بریم بالاتر. یه هلی شات از محل یا از شهر. آدمای زیادی هستن و خونه ها و زیرزمین‌های زیادی. توی هر کدوم از این زیرزمینا چراغایی روشن میشه. شاید با تناوب بیشتر و نور بیشتر نسبت به تک چراغ من.این زوم آوت میتونه عواقب ناراحت کننده ای داشته باشه. با یه مکانیزمی شبیه نرمالیزه کردن چراغ خودت و اهمیتش. ناچیز دیدن دنیای خودت در مقابل "بیگ پیکچر". این دیدو بهت میده که چراغ من توی زیرزمین من چه اهمیتی داره توی دنیای پر از میلیاردها زیرزمین و چراغهای توشون؟ و اینجاست که گریه میکنی. از حسی که اون شعله کوچیک داره روی سطح خورشید با دمای چند هزار درجه جوشش هسته‌ای.چیزی رو گم کردیم؟ شاید. زاویه دید درست رو، و فاصله درست رو. و مرز بین دیدگاه های میکرو و لنداسکیپ رو. راه درست چیه؟ چکار باید گرد؟ چجوری نباید به این گرداب تن داد؟ نمیدونم. شاید مثل همیشه جهالت و نادانی از همون اول کم هزینه ترین و ساده ترین و معصومانه ترین راه باشه. ولی دانش و کنجکاوی دکمه آندو نداره. شاید بعدا راه مناسب تری پیدا کنم و بنویسم. + نوشته شده در  چهارشنبه دوازدهم اردیبهشت ۱۴۰۳ساعت 13:14&nbsp توسط M  |  سرریز های توله خرس...ادامه مطلب

زمان و زندگی سیاه، کشدار و چسبنده شده. مثل یک گودال پر از غیر توی گرمای وسط تابستون. مسئله اصلی اما پیچیده و چند بعدی بودن وضعیت هستش. تحلیل مشکل به صورت خطی و یک بعدی و پیدا کردن ریشه و بهبود وضعیت با تغییر یکی دو تا پارامتر ممکن نیست. و متاسفانه از مدرسه و دانشگاه چیزی جز این روش‍های سرراست یاد نگرفتم. یادم باشه تو زندگی بعدی، زندگی کردن رو یاد بگیرم، نه فقط زنده بودن. + نوشته شده در  شنبه پانزدهم اردیبهشت ۱۴۰۳ساعت 14:59&nbsp توسط M  |  سرریز های توله خرس...ادامه مطلب

یه بار درد دل می‌کرد و از کنار گذاشته شدنش از دورهمی‌ها میگفت. با گریه. میفهمیدمش چون خودم همه زندگیم اینو کشیده بودم، و همچنان میکشم. کنار گذاشته شدن یا بودن، دعوت نبودن، خارج نگه داشته شدن، یا اکسکلوژن (مخالف inclusion که از شعار‌های اصلی دنیای پالیتیکلی کارکت امروزی آدم سفیدهاست). اسمش را هرچه بگذاریم فرقی نمیکنه. مهم اینه که درد داره. چون با غریزه‌مون زاویه داره. گرچه صد سالی هست که دنیا جای امن تری شده و حتی بدون وجود زندگی اجتماعی و عاطفی هم میشه زنده موند. زنده موندنی که یک نتیجه‌ش میشه طولانی تر شدن تجربه این درد. شاید بشه به آینده امیدوار بود. چند نسل دیگه، نسخه تکامل یافته تری از انسان که از تنهایی و پذیرفته شده نبودن اینقدر زجر نکشه، که پوستش کلفت شده باشه یا مکانیزم‌های "تنهایی سنج" کلا از سیستم بدن و روانش حذف شده باشن. سندرم اسپرگس بهینه شده. + نوشته شده در  دوشنبه بیستم فروردین ۱۴۰۳ساعت 1:42&nbsp توسط M  |  سرریز های توله خرس...ادامه مطلب

فضای جدید و دوستهای جدید. ارتباط بیشتر صوتی و گاهی تصویری است. آنهایی که با هم در یک کشور یا قاره یا سیاره هستند، گاهی کارشان به رفاقت حضوری هم میکشد، ولی من نه. شاید من هم روزی به زمین بروم و فرصت همچین دیداری پیش بیاید. ولی میلی به دیدار حضوری این دوست‌های جدید ندارم. راستش میل که هست، ولی مغلوب ترس است. همان ترس‌های قدیمی که خودت میدانی. خلاصه اینکه فکر میکنم برای این دوستهای جدید تا آخر در همین حدی که هستم بمانم. یک صدا. + نوشته شده در  سه شنبه پانزدهم اسفند ۱۴۰۲ساعت 3:36&nbsp توسط M  |  سرریز های توله خرس...ادامه مطلب

خسته‌ام از زندگی. زندگی و جریان بدون وقفه سختی. سختی‌هایی که زیر پوستم در جریان هستن و از بیرون دیده و درک نمیشن. شاید بقیه فکر کنن زندگی راحتی داشته‌ام و دارم، بدون اینکه از مکانیزم‌های مخرب داخلی‌ام درکی داشته باشن. ولی این چه اهمیتی داره؟ مدتهاست یه این نتیجه رسیدم که من گدای دلسوزی نیستم‌. ترحم راه حل من نیست. مسکن من نیست. نیاید دنبالش باشم. ولی هدف همین نوشته چیزی جز اینه؟ + نوشته شده در  جمعه دهم آذر ۱۴۰۲ساعت 14:26&nbsp توسط M  |  سرریز های توله خرس...ادامه مطلب

ولی زندگی قرار بود آسون‌تر، فان‌تر، و به طور کلی بهتر از این باشه سرریز های توله خرس...

ظهر. دو شنبه پاییزی بارونی. کافه تریای شرکت. میون جمعیت دو تا دختر با اوورکت های کرم. فلش بک به اوورکت کرم تن یه آشنا. شاید ده سال پیش. حوالی هفت تیر (خودش یادش هست؟ خودت یادت هست؟) . اون وقت‌ها ناراحت بودم. نه که الان نباشم ولی جنس ناراحتیم فرق میکرد‌. در بعد دیگه ای گم و بلاتکلیف بودم. خیال های بزرگ، قدم هایی با اندازه نامعلوم در جهت های نامعلوم. آخرش هم هیچی. البته هنوز به آخرش نرسیدیم. شاید اصلا نباید به آخر اعتقاد داشت. ظهر دو شنبه بارونی. وقت ناهار توی کافه تریا و دو تا دختر با اورکت های کاغذی کرم. چه تصویر هایی، چه خاطره هایی، چه فکر هایی و حسرت هایی مرتضی. + نوشته شده در  دوشنبه یازدهم اردیبهشت ۱۴۰۲ساعت 3:58&nbsp توسط M  |  سرریز های توله خرس...ادامه مطلب

کجایی پسر؟ کجا گیر کردی؟ کجا گم شدی؟ چی شدی؟ چی شدم؟ سرریز های توله خرس...

سرریز های توله خرس...

رویایش forever young بود و واقعیتش never young سرریز های توله خرس...